درمان وخیم‌ترین نوع تومور مغزی با کمک نانوکپسول‌های چربی

نانوکپسول‌های چربی که می‌توانند داروها را از دشوارترین مرز بدن عبور داده و به بدترین نوع تومور مغزی، گلیوبلاستوما، نفوذ کنند.

براساس گزارش ساينس الرت، اين ابداع جديد تاكنون روي موش‌ها مورد آزمايش قرار گرفته و به خوبي عمل كرده‌است و در صورتي كه ديگر مراحل آزمايش آن به خوبي پيش رود،‌مي‌تواند ابزاري حياتي را براي درمان مبتلاياني كه از زمان تشخيص اين نوع تومور تا مرگشان تنها 15 ماه زمان دارند، فراهم آورد.

محققان در MIT موفق به طراحي نوعي از نانوذرات شده‌اند كه مي‌تواند به همراه داروي ويژه حمله به تومورهاي مغزي از خون بيمار به بافت مغزي وارد شود. عبوردادن هرچيزي از مسير جربان خون به مغز فرايندي بسيار پيچيده‌است زيرا ديواري از سلول‌هاي در هم تنيده در مسير قرار دارند. اين مرز مغزي-خوني معمولا بسيار مفيد است زيرا از ورود باكتري‌ها و ويروس‌ها به بافت خاكستري مغز جلوگيري مي‌كند.

اما اين ديوار بزرگ عصبي متاسفانه امكان عبور مولكول‌هاي بزرگتر و حجيم‌تر به مغز را از بين مي‌برد، براي مثال داروهايي كه براي درمان تومورهايي خاص به آنها نياز است امكان عبور از اين ديوار را نخواهند داشت.

گليوبلاستوماي چند‌شكلي يا GBM يكي از انواع رايج تومورهاي مغزي است كه مبتلايان به آن تنها پنج درصد شانس دارند كه تا پنج سال پس از تشخيص بيماري زنده بمانند. شيمي‌درماني يكي از شيوه‌هاي معمول درمان اين نوع تومور است كه وجود ديوار مغزي-خوني از يك سو و تاثير داروهاي شيميايي بر اعضاي سالم بدن نيز از سوي ديگر تاثيرگذاري اين درمان را كاهش داده و استفاده از آن را محدود مي‌سازد.

از اين رو محققان در MIT براي رفع هردوي اين مشكلات، نوعي ناقل دارو را طراحي كرده‌اند كه مي‌تواند به راحتي از ميان اين مرز دشوار عبور كرده و تومورها را هدف بگيرند.

اين نانوذرات كپسول‌هاي چربي حاوي دو نوع داروي ويژه شيمي درماني هستند: مهاركننده‌ برومودومين كه در پوسته كپسول‌ها گنجانده شده‌اند و تموزولوميد كه در مركز كپسول قرار دارند. كل اين مجموعه در غشايي از پروتئين ترنسفرين و پلي‌اتيلن گليكول پوشانده مي‌شود. به اين ترتيب اين كپسول‌هاي 140 نانومتري مي‌توانند با استفاده از گيرنده‌هاي ويژه‌اي كه در ديوار مغزي-خوني وجود دارند، از اين ديوار عبور كنند.

زماني كه كپسول از مرز عبور كرد، مولكول‌‌هاي ترنسفرين مي‌توانند به گيرنده‌هايي مشابه كه در تومورهاي سرطاني وجود دارند متصل شده و نسوج سالم مغز را دست نخورده رها كنند. موش‌هاي مبتلا به سرطاني كه اين دارو را دريافت كرده‌بودند توانستند دو برابر مدت زمان موش‌هايي كه دارو را دريافت نكرده بودند زندگي كنند. همچنين اين جانداران عوارض جانبي كمتري كه ناشي از آسيب به بافت سالم مغز است از خود بروز دادند.

از آنجايي كه تركيبات اين نانوكپسول‌ها درحال حاضر به تاييد سازمان دارو و غذاي آمريكا رسيده‌است، مسير آزمايش‌هاي باليني اين دارو روي انسان‌ها هموارتر خواهد بود.